Met de becak naar de zilvercursus. Was een half uurtje rijden, en ik heb het aan 50.000 gehad, en de meneer ging daar op me blijven wachten en me terugbrengen. Maar goed ook, want in die buurt zijn blijkbaar toch niet zoveel becaks als hier.
Ik heb stukjes onderweg gefilmd. Je moet het je een beetje voorstellen zoals in een pretpark. Je zit zo in een bakske op rails, je raast over de rails en elke keer denk je `oei, nu gaan we tegen dat bord of tegen dat karreke zitten, of oei, nu gaan we door die waterval, maar elke keer op t laatste nippertje blijkt het steeds weer goed te komen. Door den duur is de spanning er ook wel een beetje af :-)
Rode lichten gelden blijkbaar niet voor becaks, dus op hele drukke kruispuntenm steekt de becak alle brommertjes die staan te wachten aan het rood voorbij, en fietst dan op t gemakske alle tegenliggers tegemoet.
En `s avonds (het is hier pikkedonker om 18u) is het nog leuker en spannender: er is geen straatverlichting. De meeste auto`s, camions en brommertjes hebben lichten, maar een becak dus niet. Maar zoals gezegd: het komt altijd weer goed...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten