Ijen vulkaan

De beklimming van de Bromo was een hele zware fysieke inspanning, maar bij de Ijen was dat blijkbaar nog zwaarder...

We moesten 1u30 stappen voor we aan dat kratermeer waren en het ging continu stijl naar omhoog. Echt super super zwaar. We waren er met Bart (NL) en Tine (BE), Judi en Jan (NL), Jorinde (NL) en de Zwitsers. We waren weer heel vroeg (4u30 vertrokken) dus er waren nog niet veel andere toeristen.

In de lonley planet en de trotter hadden we gelezen dat je een sjaal en water moest meenemen. Als er een zwaveldamp naar boven komt en de wind blaast hem jouw richting uit moet je je sjaal nat maken en daardoor ademen. Toen we naar boven aan het gaan waren voelde we het soms al. Heel prikkend in de keel en de geur van rotte eieren. Toen we helemaal boven waren was er heel veel mist waardoor we het meer beneden niet konden zien. Onze gids zei dus dat we moesten afdalen. Nu in sommige boeken staat dat je er toch wel voorzichtig mee moet zijn. Het zijn hele smalle paadjes op losliggende stenen en het gaat daar stijl naar beneden, dus als je uitglijdt... Ook mensen met ademhalingsproblemen maakten de afdaling beter niet omwille van de zwaveldampen en bovendien is er een paar jaar geleden een Franse toerist in de krater gevallen. Het was ook 300 meter naar beneden en daarna moet je weer eens 300 meter naar boven...

Maar de gids zei dat we maar mee moesten gaan, dus volgeden we hem. Op een gegeven moment ging alle rook weg en konden we het helder blauwe meer en de gele zwavel dampen heel goed zien. Op een bepaald punt begonnen we met de vrouwen toch te twijfelen of we nog wel verder zouden gaan. We besloten om op `t gemakske terug te gaan en de mannen zouden verder gaan en foto`s trekken. Onderweg terug naar boven kwam er inderdaad zo`n nieuwe zwaveldamp onze richting uit en gingen we met zn allen gehurkt in een inhammetje zitten en ademen door onze natte sjaal. Wel stoer he :-) Leuke foto`s van trouwens.

In de boeken stond geschreven dat we een luchtzak moesten zoeken tussen bergen om daarin te ademen.

Wij zijn dan op te gemakske teruggekeerd en hebben gewacht op de mannen. Die waren razend enthousiast over wat ze beneden hadden gezien en ze hadden ook veel foto`s gemaakt (die ik nog ga krijgen) beneden.

We hebben ook de zwaveldragers gezien. Die mannen brengen 110 kilo zwavel van beneden in de krater naar boven en dan helemaal naar beneden naar de voet van de berg (20 km). Dit is zo`n verschrikkelijk zware job. Hun schouders zijn helemaal vergroeid en hun ligamenten kapot. Hun levensverwachting ligt rond de 40 jaar (ook door de inademing van die zwaveldampen). Het is wel een goed betaalde job, maar ja...

De mannen hebben eens geprobeerd om zo n mand met zwavel op hun schouders te leggen. Ze kregen dat ding gewoon niet in beweging en zelfs met behulp van 2 van die mannen, kreeg hij dat niet op zn schouders gehouden...

Het was er weer lekker fris aan de vulkaan. We beseften dat dit zowat het laatste beetje friste (10-14 graden?) zou zijn van onze vakantie, dus genoten we ervan met volle teugen...

Onderzeg naar de ferry zijn we nog gestopt aan een koffie en tabaksplantage.