Schilderles: how to get there

En dan de schilderles...

Het was er bijna niet van gekomen... Na het eten was ik terug naar het centrum gewandeld, in de gietende regen, nu met een paraplu die ik kon lenen van het restaurant waar ik had gegeten. Ik moest eerst nog geld afhalen, want mijn laatste miljoen was er weeral door.

Voor een keer kon ik `yes` zeggen als ze vroegen `Transport? Taxi?` De eerste tegen wie ik `ja` zei was er wel eentje met een brommertje. Het was aan het gieten dus dat leek me toch niet zo aangenaam. Zijn buurman kon me wel met een auto brengen. Ik denk dat ik veel te veel betaald heb (25.000 one way), maar het regende en ik wou er snel geraken.

Ik zei dat ik in Santra Putra moest zijn, en ik moest het zelfs niet op mijn plannetje tonen, hij wist het zijn zei hij. Hij kende de schilder ook en zei dat hij bekend was en goede dingen maakte, maar wel duur was.

Na even rijden kwamen we op een soort woonerf waar hij niet verder door geraakte omdat er een hek stond (van een ander huis) op het einde. Dus zei hij: hier links en dan door de paadjes...

Maar je had dat moeten zien... Dat was niet eens een paadje, ik wist niet eens waar ik moest zijn, dus zei ik dat hij maar moest meekomen. Het ging door mini graspaadjes, langs huizen, door diepe niet te ontwijken plassen, naar rechts, even vasthouden tegen de huizen wegens nogal smal, dan weer naar rechts...?

Maar toen inderdaad stond daar een huis met Santra Putra op. Dus toch? Ik kon het nauwelijks geloven dat mensen dit konden vinden. Bovendien was er ook een guesthouse aan. Het kon toch niet dat mensen met pak en zag door die waterplassen - en pas op voor het gat in het wegje - moesten. Maar goed. Het stond er op. Dus driver weer weg. Hij ging me daar ook terug komen ophalen om iets na 18.

Ik ga daar dus binnen en ik zeg dat het voor de painting class is. Maar de meneer zei: ah dat zal bij mijn broer zijn, in de andere Santra Putra... Ok...

Ik moest via kleine -nu wel stenen- paadjes nog een heel eind verder lopen zei hij en aan de brommertjes rechtsaf. Ik bleef en bleef maar lopen. In de regen, gelukkig met paraplu, op die smalle gladde wegeltjes. Ik dacht dat ik er misschien al voorbij zou zijn omdat de brommertjes misschien toevallig allemaal weg waren, maar bleef toch maar volgen en uiteindelijk waren ze er toch.

Dus ik sla af naar rechts. Weer mini mini gladde paadjes, en uiteindelijk is er in een doorgang op de rechterkant gegraveerd Santra Putra. De eerstvolgende ingang aan de rechterkant ga ik binnen, maar daar lijkt het niet te zijn. Het is precies een gewoon huis van een familie en er is niks aangeduid, dus loop ik maar weer verder op het paadje. Nog even denk ik. Maar het kwam niet. Dan terug, en aan dat doorgangetje eens aan de linkerkant naar boven, ik ga daar ergens binnen, leek ook weer op een huis, verder doorlopen, andere guesthouse... Pfff. Ik was zo bijna van plan om het op te geven en een andere driver terug naar huis te zoeken toen ik toch nog een laatste keer zou proberen aan dat eerste er-gewoon-uitziend-huis. Ik liep verder door en daar zaten wat toeristen onder een afdak. Het was dus toch daar. Eindelijk gevonden. Achteraf gezien bleek dat de driver me gewoon verkeerd had afgezet. Een beetje verder waren wat trappen en daar kon hij blijkbaar gewoon met de auto aan...