Indonesie is goed om mijn onderhandelingsvaardigheden aan te scherpen.
Je moet het gewoon overal en altijd doen (behalve bij hotels en restaurants normaal).
Het is wel vermoeiend en ook een beetje moeilijk in het begin als je de prijzen nog niet echt kent, en ook als je de vergelijking met de Euro nog niet helemaal onder de knie hebt.
Toen ik hier deze ochtend door de straat liep riepen ze hun prijzen naar me. Ik dacht gehoord te hebben 2.000 for 1 hour, maar ik heb me waarschijnlijk vergist...
In ieder geval, toen ik zag dat alles toch wat verderaf is dan het lijkt op de kaartjes, besloot ik maar m`n eerste becak te nemen. In de Lonley Planet stond een leuke wandeltocht die ergens bovenaan de stad begint en zo naar beneden loopt (waar mijn hotel is). De eerste becak zei 20.000. Maar dat leek me zoveel meer dan die 2.000 voor een uur dat ik van niet zei. Ik wist niet echt wat ik wel moest vragen, dus probeerde ik met 5.000, maar dat zag hij niet zitten.
De volgende begon ook aan 20.000, daar zei ik ook 5.000, hij dan 15.000 (it is very far away), ik bleef bij mn 5.000 en uiteindelijk zijn we op 6.000 geeindigd (he, ik kan dus best wel onderhandelen :-).
Nu eens onderweg bleek het echt wel ver te zijn en was ik wat aan het rekenen: 100.000 = 10, dus 10.000 = 1 dus 6.000 = 60 cent... Ik kan je verzekeren dat het heel warm is en dan zo`nen oude mens zo hard fietsen... Ik heb hem dus op het einde toch maar 10.000 gegeven. Hij was wel blij (en mijn geweten was een beetje gesust).
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten